• Powiedz dziecku gdzie idziecie, co to za miejsce, jeśli uznasz to za ważne – pokaż zdjęcia psychologa na stronie internetowej.
• Powiedz dziecku kim jest osoba, z którą się spotkacie, czym się zajmuje (do dzieci trafia często wytłumaczenie opisowe; np.: psycholog to taka osoba, która rozmawia z dorosłymi, z dziećmi o emocjach, o radości, smutku, strachu, o tym jak lepiej radzić sobie z różnymi trudnościami, w różnych sytuacjach…).
Nie strasz dziecka psychologiem np. „w końcu ktoś ci przemówi do rozsądku”, „tylko nas nie oczerniaj”. Istotą tego zawodu jest wspieranie i pomoc, nie ocenianie, dawanie dobrych rad, nakazywanie lub zabranianie.
• Niektóre dzieci kojarzą wizyty u psychologa z wizytą u lekarza, wyjaśnij, że psycholog nim nie jest.
• Powiedz dziecku dlaczego idziecie do psychologa, dlaczego podjąłeś taką decyzję np. „martwię się, że coraz częściej jesteś smutny”, „niepokoję się, że trudniej jest nam się dogadać”, dostosuj swoje słowa do możliwości percepcyjnych dziecka.
• Możesz powiedzieć: „nam też zależy, żebyśmy wspólnie znaleźli sposób, aby…” – w ten sposób dasz znać swojemu dziecku, że wiele zależy od wszystkich członków rodziny, nie tylko od samego dziecka; dzieci, szczególnie nastolatki, mają skłonność do „przypisywania sobie winy”, że to z nimi coś jest nie tak i albo one „się zmienią” albo cała rodzina będzie nieszczęśliwa.
• Wyjaśnij dziecku, jak będzie wyglądało spotkanie z psychologiem; w zależności od wieku dziecka, powiedz o tym, że będzie bawić się z psychologiem lub/i rozmawiać oraz, że może się tak zdarzyć, że będzie w gabinecie bez rodzica lub będzie chwilę czekać przed gabinetem.
• Nie planuj z dzieckiem odpowiedzi na pytania psychologa, im bardziej dziecko będzie zachowywać się naturalnie, tym łatwiej będzie psychologowi dostrzec trudności oraz sposoby reagowania.